از چپ ، چارلز بولن ، گرت ویلیامز ، چارلز هیوارد از این Heat حدود 1981. عکس: لزلی ایوانز / مجوز از این گرما

آنها بسیار تأثیرگذار بودند – همه از Massive Attack و Hot Chip گرفته تا Animal Collective و Caribou ستایشهای خود را خوانده اند – اما ظاهر اخیر کاتالوگ پشتی آنها در سرویس های جریانی تأکید می کند که از آن زمان ، آنها واقعاً شبیه چیزی نیستند. هیوارد می گوید ، با ظهور “تاچر و ریگان و مفهوم تخریب متقابل اطمینان” ، علی رغم تمام مشغولیت های آنها با مسائل سیاسی روز (موسیقی پانارویا و وحشت ، مورد توجه قرار گرفت) ، موسیقی آنها تاریخ ندارد. “یک نقل قول درباره این Heat وجود دارد که پیش از ارسال آن است و همه چیز را ارسال می کند ، که من دوست دارم هیچ صحنه ای وجود نداشت که ما بخشی از آن باشیم و سپس بتوان آن را برای آن دوره خاص تعریف کرد. “/ بولن. کارخانه. در گوشه و کنار گرد و غبار مملو از خون وجود داشت. دو هفته طول کشید تا آن را پاک کنیم

جو پانک و پست پانک مخاطبان این Heat را به وجود آورد. مردم اکنون مایل بودند به گروه موسیقی گوش دهند که با اصطلاح به یادماندنی هیوارد “تمایل به خشونت نسبت به مفهوم پذیرفته شده موسیقی” ایجاد شود – اما گروه پیش از آن بود. هیوارد و بولن در اوایل دهه 70 همکاری مشترک خود را آغاز کردند ، پس از اینکه هیوارد (زمانی نوازنده گروه موسیقی پیش از Roxy Music Phil Manzanera در برنامه موسیقی آرام آرام) در Melody Maker آگهی گذاشت. هیوارد می گوید: “ما عاشق بداهه پردازی بودیم و این کل دسترسی به صداهایی مانند اسباب بازی ، رادیو ، کاغذ مچاله شده بود.” “ما چیزهایی را که لرزاندند دوست داشتیم ، اما همچنین چیزهایی را دوست داشتیم که تماماً میکروسکوپی و پایان دهنده اعصاب بودند. همه را دوست داشتیم. ما فقط سعی می کردیم این چیزی را که می توانیم در ذهن خود بشنویم پیدا کنیم ، اما هنوز چیزی نشنیده بودیم. “

این ورود” غیر نوازنده “ویلیامز بود که باعث شد گروه بطور کامل کلیک کند. بولن می گوید: “فقط گشودگی.” “من و چارلز سطح مشخصی از آنچه شما خرد می كنید داریم ، در حالی كه گرت آن دسته از خردها را نداشت ، بنابراین بیشتر درگیر بافت و تمبر بود.”

این سه نفر به فضای تمرین جدید خود ، Cold Storage با صدای ناخوشایند ، نازل شدند. “این یک یخچال بزرگ در یک کارخانه تولید گوشت غیر قابل استفاده بود – هیچ یک از برق کار نمی کرد ، اما این دیوارهای فلزی وجود داشت. نور روز نداشت. در را باز کردیم و نوعی جو micro کوچک در آنجا بود ، مثل این بود که ناگهان وارد تندرا شدی. ” “کمی غبار در اطراف شناور بود ، گرد و غبار مملو از خون در گوشه گوشه و کنار همه جا وجود داشت. دو هفته طول کشید تا مکان را تمیز کنیم. هرج و مرج بود ، اما صدای طبل باس در آنجا باورنکردنی بود. “

آنها روزانه تمرین می کردند و با استفاده از گیتار معمولی ، درام ، کیبورد و آواز و همچنین مجموعه ای از اسباب بازی ها و وسایل الکترونیکی شکسته ، و ضبط صوت به عنوان ابزار. هایوارد صدای حاصل را از نظر بصری توصیف می کند ، و با اشاره به موندریان و زمان نگاری ویکتوریایی اتین-ژولی ماری اظهار داشت: “من خیلی در مورد شبکه ها و اشکال در برابر شبکه ها فکر می کردم ، مانند زمانی که می بینید عکسهای آدمکهای آزمایش تصادف با یک شبکه در فضا پرتاب می شوند در پس زمینه. این ایده از چیزی ژنتیکی و آتشین و آشفته و پر از احساس ، یک شکل انسانی در فضا می چرخد ​​، اما در برابر یک شبکه. آهنگی مانند Horizontal Hold چنین احساسی دارد: شبکه ای بسیار قوی از کیت طبل ، اما با این نوع اکشن نقاشی که در بالای آن انجام می شود. “

بعد از با انفجار کوتاه سر و صدای الکترونیکی ، Horizontal Hold اولین آلبوم معروف این Heat را باز کرد (که به دلیل جلد آن به عنوان زرد و آبی شناخته می شود). هیوارد می گوید که یک صدای جذاب از شیفت های موسیقی ناشی از ضربه شلاق – از سر و صدای ناخوشایند گرفته تا گذرگاه های محیطی خنک کننده ، از آهنگ های اضافی و وهم آور گرفته تا ریتم های بی وقفه فانک – صدای آن بسیار تحت تأثیر محیط جنوب لندن بود که این گرما در آن زندگی می کرد به اندازه سلیقه باطنی آنها.

“درست قبل از شروع این گرما ، فهمیدم: این همه موسیقی محلی است. همه اش. ابا موسیقی محلی است ، چارلز آیوز به رهبری برنشتاین موسیقی محلی است. بنابراین آنچه ما ساختیم موسیقی محلی جنوب لندن بود. دپفورد ، کمبرول ، بریکتون ، مکانهای زیادی در جنگ بمباران شده بودند ، یا منابع آنها خشک شده بود. آنها بیش از حد شلوغ و کثیف و کثیف شدند. جاده ای مانند Camberwell Grove اکنون احساس وسعت بیشتری دارد ، زیرا آجرها تمیزتر هستند و برخی از درختان برداشته شده اند. اما در آن زمان ، این احساس بسیار کلاستروفوبیک بود ، بسیار احساس دود می کرد ، در بعضی موارد نژادپرستانه بود – به روشنی ، نه خشونت خوبی که اکنون داریم. “

شاید قابل درک باشد که همه علاقه مند به راکت جذاب این Heat نبودند. بولن به یاد می آورد یک برنامه در مدرسه هنر چلسی که دانش آموزان تجمع یافته را تقسیم کرده بود تقریباً درگیری بود – اما ، برای چنین موسیقی بدون سازش ، مخاطب پیدا کرد. حتی افرادی بودند که فکر می کردند ممکن است از پتانسیل تجاری برخوردار باشد. در یک زمان ، این سه نفر در Hammersmith Palais (از نظر من ژانر آن روزها خیلی گره نخورده بود) حمایت خود را از U2 ، از همه گروه ها ، نشان می دادند و مورد حمایت Blackhill Enterprises ، مدیر سابق Pink Floyd قرار گرفتند. ، سپس از موفقیت گسترده ای در نمودار با یان دوری و بلوک سرها برخوردار شد. بولن می گوید: “من فکر می کنم آنها فکر می کردند که ما احتمالاً می توانیم یک Pink Floyd جدید یا چیز دیگری باشیم.” “منظور من این است که بدیهی است از نظر موسیقی یا جامعه شناسی یا سیاسی اتفاق نیفتاده است.”

چارلز هیوارد در اجرای زنده با This Heat ، حدود سال 1980. عکس: با احترام از This Heat

کمی غیر منتظره ، هیوارد می گوید ، این گرما نیز جاه طلبی های بزرگتری داشت. او می گوید: “من دعوا می كنم كه مخاطب در نظر نگیریم.” “همه چیز برای مخاطب است. برای خودش نیست و قطعاً برای بازیکنان نیست. این برای موسیقی است ، اما موسیقی شامل مخاطبان است. و اینکه چرا این موسیقی است و شاید صدای خالصی هم نداشته باشد به این دلیل است که سعی در برقراری ارتباط دارد و با ایجاد تغییر در طول زمان برای ایجاد این ارتباط سر و کار دارد.

“ما این تصور را داشتیم که قرار بود همه چیز را برای همه تغییر دهد کیفیت آنچه مردم می خواستند از [برنامه تلویزیونی سرگرمی سبک] بلانکتی بلانک باشد ، ما آنرا تغییر می دهیم تا آنها بخواهند [درامر آزمایشی] هان بنینک را در حال بداهه نوازی با [گیتاریست تجربی] درک بیلی تماشا کنند. ما می خواستیم انرژی ای که فوتبال بود را بگیریم و قرار بود … آیا می فهمید که من در چه چیزی قرار می گیرم؟ ما بیرون بودیم تا همه چیز را تغییر دهیم. “

او می خندد. “منظورم این است که مسخره است – این 24 سال بودن است. اما در حالی که این انرژی وجود دارد ، از این انرژی استفاده کنید”

به جای اینکه مخاطبان اصلی را به صدای بدیهیات رایگان ، این Heat باید به موفقیت فرقه رضایت می داد ، برنامه هایی که به دلیل شدت خشونت آنها افسانه شدند (“این خشونت نبوده تا آنجا که می خواستید مردم را بکشید ،” هیوارد تصریح می کند ، “خشونت اساساً در داخل موسیقی بود ، به ظاهر مکانی برای این چیزی که ما آن را تهاجم می نامیم “) ، و تحسین منتقدان برای EP بعدی و Health and Efficiency و آلبوم دوم آنها ، Deceit. این اواخر موفق می شود که به عنوان شخصیت قابل قبول و ملودیک تر از اولین کار خود ، اما بیشتر آزار دهنده ، حتی آزار دهنده باشد ، اضطراب در موسیقی بیش از پیش افزایش یابد.

” هیوارد می گوید: “همه چیز یک درجه بالا رفت.” “برخی از آهنگ ها قبل از تاچر و ریگان نوشته شده بودند ، اما وقتی این اتفاقات افتاد ، تمرکز آنها بیشتر شد. ما یک دوره سه ماهه داشتیم که تمرین شامل ما نشستن روی صندلی ها ، در واقع بازی نکردن ، فقط صحبت کردن بود – نکته ملودیک Deceit از آن بیرون آمد. ما می خواستیم اکنون مخاطب را با روشی کمی متفاوت مخاطب قرار دهیم. “

ویلیامز درست بعد از آزادی Deceit عزیمت کرد. هیوارد می گوید این گرما مدتی با اعضای جدید ادامه داشت ، اما “جریان خود را از دست داد”. او هنوز هم از تقسیم سه گانه اصلی کمی ناامید کننده به نظر می رسد: ایده های زیادی وجود دارد که هنوز آنها را بررسی نکرده اند ، او می گوید ، در مورد توانایی همکاری با موسیقی دانان و هنرمندان آفریقایی صحبت می کند ، “نوشتن از دو زاویه مختلف ، مانند نوعی از کوبیسم فرهنگی “.

Bullen مبهم تر است. “دهه 80 ، کل فضای موسیقی سیاسی و اجتماعی در حال ورود بود. من از دهه 80 متنفرم. من از بیشتر آنچه در دهه 80 موسیقی رخ داده متنفرم. افرادی که در دهه 70 موسیقی خوبی ساختند و در دهه 90 دوباره موسیقی خوبی را شروع کردند ، در دهه 80 موسیقی کاملاً گری ساختند. آب و هوا اشتباه بود. ادامه یک تلاش سخت برای دهه 80 بود. “

افتتاحیه پنجم بتهوون ، لحظه ای بود ، اولین لحظه ، این بداهه نوازی بود

در حقیقت ، این سه نفر دوباره در سال 2001 تشکیل جلسه دادند ، در آن زمان کاتالوگ پشتی آنها تقریباً افسانه ای شده بود ، اما گرت ویلیامز به شدت بیمار بود: او چند هفته به دلیل سرطان درگذشت از تمرینات آنها. از سال 2016 تا 2019 ، بولن و هایوارد مجموعه ای از شوهای شگفت انگیز دریافت شده را به عنوان This Is Not This Heat بازی می کردند ، که با جانشینی نوازندگان مهمان سمت چپ ، الکسیس تیلور Hot Chip و Thurston Moore از Sonic Youth در میان آنها تقویت شد. آنها در مورد برنامه های آینده ، یا انتشارات بایگانی بعدی ، سخنی تنگ و محکم دارند: بولن ، که اکنون به عنوان یک سولیست و با نواختن یک “گیتار آماده” بازی می کند ، می گوید: “اگر از من خواسته شود بگویم” صبر کن ببین “به من گفتند. / p>

در همین حال ، به نظر می رسد هیوارد در حال حرکت مداوم است ، یک همکار غیرقابل اصلاح که کارهایش شامل جاز ، الکترونیک سمت چپ ، بداهه پردازی آزاد ، پس از راک است. از طریق تلفن ، او با ایده های جذاب خسته می شود ، و برای بحث در مورد همه چیز ، از چگونگی تأثیر موسیقی بر موسیقی یا تحت تأثیر قرار گرفتن دمای اتاق در آن ، تا پتانسیل اجرای زنده برنامه های مختلف از راه دور اجتماعی ، تا چگونگی وجود ترکیب و بداهه پردازی در یک کشویی بحث می کند. مقیاس “-” افتتاحیه پنجمین اثر بتهوون ، لحظه ای بود ، همان لحظه اول ، وقتی که این یک بداهه نوازی بود “- به دلیل عدم تمایل وی به دزدی موسیقی.

” من همیشه می خواستم خطاب به ساده ترین مرد اتاق صحبت کنم. ” “من می خواستم افراد عادی را پیدا کنم ، این برای برخی از چیزهای عجیب و غریب squat anarcho-punk از سمت چپ نبود. افرادی که … موسیقی را با این واقعیت تعریف می کنند که فقط تعداد کمی از مردم آن را دریافت می کنند. من واقعاً از این نگرش متنفرم. مفهوم برش ، من این را کاملا مغرور می دانم. فکر می کنم همه در لبه برش هستند. من فکر می کنم بانوی پیر به اندازه کسی که به پینا باوش یا چیز دیگری ادای احترام می کند ، در نوار برش برای نوه اش جوراب می پوشد ، زیرا همه ما در این لحظه هستیم ، این لحظه اکنون است. هیچ کس با این ویژگی برتر از چیز دیگری جلوتر نیست. “

• این کاتالوگ بازسازی شده Heat برای بارگیری و پخش از طریق نسخه های 24 بیتی در دسترس است.